Miłosno - literacka papka

Czy istnieje miłość, która jest w stanie przetrwać wszystko? Nawet śmierć? Czy możliwe  jest uczucie tak silne, mocne i trwałe, że gotowe wygrać z każdą przeciwnością losu? Czy wreszcie istnieje przeznaczenie, los, czy – jak kto woli – palec Boży, który decyduje o kojarzeniu par? Z takimi oto pytaniami zasiadałam do lektury jednej z najnowszych książek Danielle Steel - amerykańskiej autorki pond 120 innych pozycji. Liczyłam na piękną historię miłosną, pełną trudności niesionych przez życie, które jednak dwoje kochających się ludzi jest w stanie pokonać, dzięki sile łączącego ich uczucia. Oto, co dostałam w rzeczywistości…

Opowieść zawarta w książce zatytułowanej „Po kres czasu” została podzielona na dwie części. Pierwsza dotyczy miłosnej ścieżki Jenny i Billa, i rozgrywa się prawie 40 lat wcześniej. Autorka wiele miejsca przeznaczyła dokładnemu opisowi ich pierwszego spotkania, pierwszych czułych słówek i randek. Przybliża nam także szczegółowy obraz obojga bohaterów. Jenny to piękna, stanowcza i ambitna dziewczyna. Jest doradczynią znanych projektantów mody. Tryb jej pracy wymaga ciągłego zaangażowania, uwagi i dyspozycyjności.  Mimo to kobieta znalazła chwilę na miłość. No, może zupełnie nie znalazła – bo to Bill ją znalazł i pokochał, od pierwszego wejrzenia. 

Oboje wiedzą, że są dla siebie stworzeni, że będą się kochać po wsze czasy. W imię wzajemnej miłości gotowi są do wielu poświęceń. Dlatego też Jenny, by spełnić marzenie męża, którym niebawem zostaje Bill, decyduje się porzucić świat mody i przeprowadzić się do małej, wiejskiej miejscowości, gdzie Bill ma zostać pastorem. Nikt nie mógł przypuszczać, że ich początkowo szczęśliwe życie będzie zapowiedzią przyszłej tragedii… 

Kolejna część książki została przeznaczona na miłosną opowieść Lillibeth i Roberta. Ludzi na pozór z odmiennych światów, a mimo to sobie przeznaczonych. Tak przynajmniej sądził Bob – właściciel jednego z nowojorskich wydawnictw – tuż po przeczytaniu książki, jaką nadesłała Lili. Książki – objawienia. Książki – wybawienia. Wreszcie, książki – arcydzieła. Mężczyzna, znając jedynie charakter pisma kobiety, decyduje się ją odnaleźć, co jednak nie będzie takie proste. Otóż, Lili jest amiszką, a fakt, że zdobyła się na pisanie własnej książki i jej wysłanie za pośrednictwem pewnego człowieka, był już złamaniem powszechnie przyjętych praw w jej wspólnocie. 

Czy Billowi uda się odnaleźć Lili i jaka będzie jego reakcja, gdy swoje wyobrażenia o niej skonfrontuje z zadziwiającą rzeczywistością? Czy książka zostanie wydana? I czy w  ogóle w takiej sytuacji jest szansa na miłość? Jeżeli macie ochotę – przeczytajcie sami. Ja niestety, zachęcić do tego nie mogę.

Świat przedstawiony w powieści jawi się jako odrealniona, cukierkowa kraina, gdzie miłość i szczęście to coś oczywistego i wszechobecnego, a małe konflikty w całym lukrze, w jakim taplają się bohaterowie, są niczym kwaśne wiśnie w czekoladowym torcie. Owe problemy rozwiązują się niezwykle szybko, jakby machinalnie, automatycznie, przez co książka traci na realizmie – a staje się niezwykle płytką, płaską i pustą opowieścią. Jednowymiarową i miałką. Bez żadnego większego przesłania, które trafiłoby do serca czytelnika.

Wielokrotnie powieść ukazuje własne niedopracowanie, bylejakość, pobieżność, z jaką traktuje się niektóre problemy, jak choćby problem maltretowania kobiet został tu niezwykle spłaszczony, pozostawiony bez jakichkolwiek głębszych refleksji i odpowiednich słów komentarza. Ot, istnieją maltretowane kobiety. I tyle… Takie puste wątki, „zapełniacze stron” są zbędne. Lepiej, gdy dany autor czy autorka poruszą jedną kwestię, ale w sposób odpowiedni i – przede wszystkim – wiarygodny ją rozwiną, a nie chwytają się każdego, modnego i głośnego tematu i roztrząsają go, pozostawiając jednak „rozgrzebanym” i niedokończonym. 

Język powieści też pozostawia wiele do życzenia. Jest niezwykle infantylny, ckliwy, do granic możliwości – prosty. Niestety, pojawiają się w nim także błędy składniowe i liczne powtórzenia, przez co niejednokrotnie lektura tej powieści może przyprawić o ból głowy. Być może jest to wina tłumaczenia, a nie samej autorki, jednak czytelnik, który oprócz ciekawej fabuły (na którą w tej książce nie może za bardzo liczyć), zwraca uwagę na język oraz sposób, w jakim opowiedziano daną historię, tu niechybnie się zawiedzie. 

Pozostając jeszcze przy tłumaczeniu – być może wyjdę na czepialską, ale skoro tytuł mówi po kres czasu, co jak łatwo się domyślić stanowi obietnicę miłosną, to dlaczego w wypowiedziach bohaterów owa formuła nie pada ani razu, a każda deklaracja uczucia kończy się jedynie stwierdzeniem po wsze czasy. Wiem, że jest to zwrot synonimiczny, jednak takie – mogłoby się wydawać - małe niedociągnięcie, w tym przypadku niezwykle razi, tym bardziej, że są to słowa stanowiące klamrę kompozycyjną powieści. 

Książce zabrakło wiarygodności i realizmu, zindywidualizowanych bohaterów oraz ciekawej, a nie naiwnej, fabuły. Szkoda, bo sam pomysł był dość oryginalny. Niestety, chcąc zachować czyste sumienie względem Was, książki nie mogę polecić. 

Recenzja bierze udział w wyzwaniu Czytam amerykańska literaturę!

Po kres czasu Danielle Steel, wyd. Znak

liczba stron: 397

Moja ocena: 3/10 (za wypełnienie mi dwóch wieczorów, za zainteresowaniem mnie życiem amiszów, za pomysł) 

*źródło zdjęcia:  Znak