Niespodziewany dar od losu

Źródło: klik

Los potrafi płatać figle. Potrafi i lubi z nas drwić. Daje wiele, ale w zamian też bierze. Czasami nawet więcej niż się spodziewano. Stwarza iluzję i namiastkę radości, osiągnięcia pełni szczęścia, by w jednej chwili przewrócić cały misternie budowany przez człowieka świat do góry nogami. Nigdy nie wiadomo, co jeszcze przyniesie, co jeszcze się wydarzy  i czym może nas zaskoczyć…

I właśnie o tej nieprzewidywalności losu, jego zaskakujących kolejach jest książka Janusza Leona Wiśniewskiego powstała we współpracy z Iradą Wownenko. „Miłość oraz inne dysonanse” to zgrabnie przedstawiona historia dwóch całkiem obcych sobie i z pozoru różnych ludzi, których połączył… przypadek (oraz muzyka i szalone, gorące  uczucie). Pisana z dwóch perspektyw, daje szerszy i bardziej dokładny obraz życia głównych bohaterów. Ukazuje ich w całości wraz z największymi lękami, pragnieniami, obawami, wraz z ciągnącą się za nimi przeszłością, własnymi bagażami doświadczeń. 

Struna to Polak z niemieckim paszportem oraz, a raczej przede wszystkim - ceniony krytyk muzyczny o niezwykłym słuchu i wrażliwości. Muzyka daje mu wytchnienie, sprawia radość i nadaje sens życiu. To jej od zawsze chciał się poświęcić. Jej, i ukochanej żonie. Ale nie wszyło... i dlatego teraz przebywa w szpitalu psychiatrycznym w Berlinie. 

Anna pracuje w rosyjskim archiwum, i to tam wśród zakurzonych i zapomnianych pism czuje się bardziej potrzebna i szczęśliwsza niż w domu, obok apodyktycznego męża. Żyje z dnia na dzień, bez miłości i wiary w to, że coś może się zmienić. Przecież wszystkie jej dotychczasowe marzenia legły w gruzach – ani nie została aktorką, ani… matką. 

I w chwili, gdy - mogłoby się wydawać - ci dwoje pogrzebali już nadzieję na lepsze i szczęśliwe jutro, kiedy zatracili siebie i nie oczekiwali już niczego od życia, los nieoczekiwanie skrzyżował ich ścieżki. Przypadkowe spotkanie sprawiło, że ich serca zabiły mocniej. Namiętność porwała ich wbrew wszelkim zasadom. Rozsadek ustąpił tu miejsca dzikości serca i  pragnieniu ciała. Ale czy taka miłość ma szansę na przeżycie? Czy jest jedynie krótką odpowiedzią oraz nikłym wynagrodzeniem życiowych niepowodzeń?

„Miłość oraz inne dysonanse” to barwna, rozlana, epicka opowieść pełna muzyki i namiętności. Pisana niby prostym, a jednak pełnym emocji i lekkości stylem. Żywe dialogi są dobrze skonstruowane, a co najważniejsze pozbawione wrażenia sztuczności. Podobnie jak bohaterowie, nawet ci epizodyczni, są tu niezwykle wiarygodni i odpowiednio nakreśleni – pełni sprzeczności, z własnym światopoglądem i z własną przeszłością, którą przywołuje się często, co pośrednio ułatwia także lepsze zrozumienie głównych bohaterów. Jak już wspomniałam, Losy Struny i Anny poznajemy na przemian, przy czym Struna opowiada o nich sam, a opowieść Rosjanki pisana jest w trzeciej osobie. Niemniej jednak obie historie są prowadzone tak, że czytelnik otrzymuje z czasem pełny i rzetelny obraz obu tych postaci. Poznaje ich samych oraz światy, w których żyją, i w których mimo licznym prób żadne się nie odnalazło. 

W powieści wiele miejsca zajmują luźne dygresje dotyczące muzyki, literatury, ale także niełatwych relacji polsko – rosyjskich.Dodają one swoistego uroku całej opowieści – spowalniając nieco akcję, odciągają uwagę czytelnika od zasadniczych zdarzeń, by następnie uderzyć z powiększoną siłą i zachwiać na krótko osiągniętym spokojem odbiorcy. 

Powieść polecam wszystkim tym spragnionym dobrej, gorącej, tętniącej uczuciami prozy. Ta pełnokrwista opowieść skradnie Wam serce, a idealnie wyważone i dopasowane zakończenie (nie z tych disnejowskich) wprawi Was w osłupienie. Ale przecież takie jest życie…

Raz jeszcze polecam!

„Miłość oraz inne dysonanse” Janusz Leon Wiśniewski, Irada Wownenko, wyd. Znak

liczba stron: 470

Moja ocena: 9/10

nieidentyczna