Part 1: Odwlekając radość

Dziś nie będzie recenzji. Zamiast niej chciałabym się podzielić z wami pewnym zaobserwowanym u mnie przyczajeniem? rytuałem? oznaką fobii? Sama nie wiem. Odkąd przekonałam się na własnej skórze, ile radości może dostarczyć czytanie – zbieram książki. Kolekcjonuję je jakby były najrzadszymi okazami sztuki. Nie obchodzi mnie to, że niektóre z nich są drukowane w milionach egzemplarzy. Przecież ja mam swój jeden jedyny, i to się liczy. Jeżeli jakaś książka naprawdę mnie zainteresuje – gdzieś o niej usłyszę, przeczytam na Waszych blogach (o, ja nieszczęsna, ciągle dowiaduje się o nowych, wspaniałych książkach, obiecujących autorach, a funduszy na literaturę – jak na złość - nie przybywa), to nie szukam jej w bibliotekach (choć konta w kilku posiadam), nie szukam jej także na chomikuj.pl, gdzie podobno jest wszystko – bo szczerze nie lubię odbierać sobie tej radości z przekładania papierowych stron; zdecydowanie wolę poczekać i kupić ją. Mieć na własność. Kiedy dana pozycja czeka na zakup, ja czytam o niej co raz więcej i coraz częściej. Upewniam się, że warto w nią zainwestować... 

Wreszcie nadchodzi dzień zakupów (o, cudowna chwilo trwaj!), z których wracam z nową, ale upragnioną, zaplanowaną zdobyczą. Jednak nie rzucam wszystkiego i nie zabieram się za jej czytanie. Spokojnie robię jej miejsce obok „koleżanek” na półce, w między czasie czytam inne książki, czasami kupuję nowe. To takie podświadome działanie, które zdarza się wyłącznie w przypadku książek, na które dane mi było długo czekać i na których bardzo mi zależało. Dziwne, wiem.

A Wy macie podobnie? Czy wręcz przeciwnie – gdy tylko zdobędziecie upragnioną książkę zapominacie o bożym świecie, zaszywacie się gdzieś i ją pochłaniacie?