Jestem nudziarą

Nie miewają fioletowych paznokci ani pomarańczowych włosów, a staroświeckie poglądy. Ubierają czarne lub popielate kostiumy czy garnitury, a nie spódnice mini w żywych kolorach bądź marynarki do dżinsów i trampek. Nie wiedzą, kim jest Frytka, ani kto występuje w najnowszej edycji popularnego show, znają za to wszystkich władców z dynastii Tudorów i potrafią o nich rozprawiać godzinami. Nigdy nie przesłuchali do końca żadnej piosenki Metallici, bo wolą słuchać muzyki klasycznej. Najlepiej na żywo -  w filharmonii. Teledyski i odsłuchy to przecież szatański wymysł… NUDZIARZE! Często sami nie zdają sobie sprawy z tego, jak bardzo są nudni i męczący. 

Agata – bohaterka książki Moniki Szwai pt. „Jestem nudziarą” - jest od nich trochę lepsza, bo dojrzała do tego, by przyznać przed sobą, że jest nudziarą i.. ma przerąbane. Jakby było mało jej dotychczasowego monotonnego i drętwego życia, czeka ją zmiana pracy. W jej opinii na gorszą, bo ma teraz zostać nauczycielką polskiego. Kobietą, która po pracy zamiast chodzić na randki, będzie sprawdzać wypociny nastoletnich pyskatych mądrali. Kobietą z dwiema zbzikowanymi przyjaciółkami i bez faceta. To ostatnie boli ją najbardziej, ponieważ – jak każda romantyczna dusza, ba, jak każda zwyczajna kobieta – potrzebuje i pragnie prawdziwej miłości oraz wsparcia. Zwariowany i nieodgadniony los przygotował dla niej jednak parę niespodzianek pełnych zaskakujących zwrotów, nowych ludzi, ciekawych pomysłów oraz szalonych emocji. Szkoła okaże się nie takim nudnym miejscem, jak się początkowo wydawało, a wręcz prawdziwą areną do miłosnych popisów. Bo nagle w tej cichej i niepozornej Agatce zakocha się dwóch mężczyzn, jeden smarkacz i… wicedyrektorka. 

Proza Moniki Szwai intrygowała mnie od dawana. Chciałam poznać tę wychwalaną przez wielu autorkę. Jej powieść „Jestem nudziarą” porwała mnie na ładnych kilka godzin, nie dając chwili wytchnienia, a zmuszając do ciągłego czytania i śledzenia kolejnych zwariowanych perypetii Agaty. Autorka posługuje się przejrzystym i zrozumiałym stylem. Pisze lekko i  z humorem. Kreśli barwnych, a co najważniejsze nie nudnych,  bohaterów różniących się między sobą i dopełniających się razem.  I jak to często bywa w przypadku lekkich, współczesnych powieści wszyscy oni są w jakiś tajemniczy i na pierwszy rzut oka niezauważalny sposób powiązani, ich losy się zazębiają, co zdaje się potwierdzać maksymę, że świat jest naprawdę mały. 

Historię tytułowej nudziary poznajemy z jej własnej perspektywy. Akcja właściwa – zaczynająca się od momentu zmiany pracy -  przeplata się z rzadkimi wspomnieniami i częstymi przemyśleniami bohaterki, co daje możliwość jej lepszego poznania oraz nakreślenia jej bardziej szczegółowego obrazu. Agaty nie sposób nie polubić. Mimo że uważa się za nudziarę i może po trosze nią jest, to jednak w przeciwieństwie do tych prawdziwych, jest gotowa na zmiany i chętnie, ale stopniowo, wprowadza je w życie. Odmieniona czeka na miłość – a ta, jak wiadomo, przychodzi zawsze jak niespodziewany gość :) Co prawda momentami jej historia wydawała się nieco naiwna lub przewidywalna, ale tu jestem w stanie to wybaczyć. Oczekiwałam od tej książki przyjemnej i niezobowiązującej rozrywki – i ją dostałam. 

Wszystkim, którzy walczą z nudą polecam powieść Szwai. Oderwie Was ona od szarej i (zbliżającej się wielkimi krokami) jesiennej rzeczywistości, rozerwie i rozśmieszy. Gwarantuję!

„Jestem nudziarą” Monika Szwaja, wyd. Prószyński Media

liczba stron: 413

Moja ocena: 9/10

nieidentyczna