Skrywana prawda

Życie niekiedy doświadcza nas okrutnie, sprawia, że przestajemy wierzyć w poprawę, tracimy nadzieję, a to czyni z nas zimne i puste marionetki działające mechaniczne  - takie, które nie zastawiają się nad niczym, a kierują się jedynie instynktem samozachowawczym. Wojna to właśnie taki okres, kiedy ludzie w panice i popłochu przybierają zwierzęce maski, zapominają o godności i człowieczeństwie. Wiadomo, często od tego zależy ich przeżycie…

Bohaterka „Listów miłości” Marii Nurowskiej – Elżbieta Elnser jako młoda dziewczyna wraz z ojcem trafia do warszawskiego getta. Początkowo radzą sobie tam całkiem nieźle, ale wraz ze stale rosnącą nienawiścią okupantów względem Żydów i zaogniającym się konfliktem, ich sytuacja się pogarsza – aż dochodzi do momentu, gdy grozi im śmierć z wycieńczenia i głodu. Wtedy Elżbieta postanawia wziąć sprawy w swoje ręce. Musi. Jej ojciec całkowicie się załamał, stracił ducha. Poddał się, po prostu.  Ale ona nie chce umierać! Jest za młoda, więc walczy, próbuje, stara się. Ale sytuacja, w której się znalazła nie daje jej wielu możliwości. Nie całkiem więc świadoma tego, co ją czeka – zgadza się zostać prostytutką. I to paradoksalnie ratuje jej życie i pozwala na ucieczkę z getta. 

Tam, na wolności, trafia do domu zupełnie przypadkowej i obcej kobiety, która narażając siebie i swoją rodzinę, postanawia jej pomóc. Uciekinierka staje się nawet członkiem jej rodziny, żoną jej syna - doktora oraz matką dziecka. I tu mogłoby się zdawać, że los odmieni się niełatwe przecież życie Elżbiety, niestety skrywana przeszłość nieuchronnie za nią podąża i nie daje o sobie zapomnieć. Tym bardziej, że pojawia się upiór z przeszłości…

Maria Nurowska stworzyła niesamowicie złożoną kreację kobiety pełnej sprzeczności. Elżbieta jest pełna obaw, lęków, niepewności. I choć przy boku Andrzeja odnalazła niewątpliwe spokój i miłość, to nie potrafi wyznać mu całej prawdy o sobie. Pisze więc listy – niezwykle intymne, osobiste, pełne jej własnych przemyśleń i refleksji, w których opisuje całe swoje życie, ujawnia swą ciemną stronę, wyjawia swe tajemnice. Listy te są więc dla niej rodzajem terapii, rozrachunku z samym sobą– wyznawszy w nich winy, kobieta niejako uwalnia się od nich i ciążącej jej przeszłości.  

Autorka posługuje się przejrzystym stylem, zręcznie kreśli kolejnych bohaterów. Niestety, jeśli chodzi o tło wydarzeń tu jest nieco gorzej. Pani Nurowska chyba za bardzo skupiła się na przeżyciach wewnętrznych głównej bohaterki, ale jeśli jej rozważania oraz przyczyny pewnych zachowań miały być wiarygodne i w pełni zrozumiane, to lepiej by było, gdyby więcej miejsca poświęciła na opis wojny czy życia w getcie. Jasne, mając pewną wiedzę na temat II wojny światowej, motywacje działań Elżbiety są jasne, ale nie zaszkodziłoby, gdyby takie informacje znalazły się również w książce. To dodatkowo wzmocniłoby siłę przekazu oraz jeszcze bardziej uwiarygodniłoby opisywaną historię. 

„Listy miłości” to w rzeczywistości intymna spowiedź kobiety, która pod warstwą pozorów i małych kłamstewek skrywa okrutną prawdę o sobie samej. To powieść pełna emocji i seksualności. Elektryzująca. Pobudzająca. Paraliżująca i wstrząsająca. Niełatwa, ale warta przeczytania i przemyślenia. Polecam.

„Listy miłości” Maria Nurowska, wyd. W.A.B.

Liczba stron: 263

Moja ocena: 7,5/10

Życzę udanego weekendu :) 

Pozdrawiam

nieidentyczna