Moja ukochana zmora

Wyobraźcie sobie taką sytuację: jest wczesny ranek, świat dopiero budzi się do życia, letnie, ciepłe słońce zaczyna przebijać się przez jeszcze unosząca się poranną mgłę. A Wy zamiast tracić czas w łóżku, siedzicie w parku z ulubioną kawą w jednej ręce i z ciekawą książką w drugiej. Relaksujecie się przed codziennymi obowiązkami, stresującą pracą. Prawda, że przyjemnie? Ale wiadomo, nic co dobre nie trwa wiecznie. I ta Wasza sielska atmosfera też się kończy, bo oto podchodzi do Was nieznajoma, bosa dziewczyna i oznajmia, że po miesiącach naszej obserwacji(!), chce porozmawiać… Jakby tego było mało, zapytana - nieco w gniewie, a nieco w przerażeniu – kim jest, oświadcza z powagą, że rusałką... Cóż, my zapewne popukaliśmy się głowę i ucieklibyśmy czym prędzej od tej wariatki. I tak samo postąpił Rafał, bohater książki Anny Sokalskiej pt. „Moja ukochana zmora”, ale niestety nie zdało się to na wiele, bo Natalia (owa rusałka) ma dar pojawiania się tam, gdzie zechce. Tylko dlaczego ukazuje się Rafałowi? I jak bardzo skomplikuje niezwykle uporządkowane i ustabilizowane życie, jakie wiedzie ten młody i ambitny prokurator?

Anna Sokalska wykorzystała znany już w literaturze motyw łączenia świata rzeczywistego z fantastycznym. I wierzcie mi, jej historia miała potencjał, który jednak nie został w pełni wykorzystany. Bowiem autorka za mało uwagi poświęciła lepszemu dopracowaniu  bohaterów, którzy nie posiadają tu głębszych rysów  psychologicznych, nie są zindywidualizowani, przez co niekiedy zlewają się w szarą masę. Poza tym od książki, która podejmuje wątek istot pozaziemskich oczekiwałabym szerszego omówienia tych nietypowych stworów, organizacji ich życia, typowych zachowań. Krótkie wtrącenia, z jakimi mamy tu do czynienia, nie pozwalają czytelnikowi na ich odpowiednią wizualizację.

Język powieści nie jest również w pełni dopracowany. Zasadniczą część bowiem stanowią dialogi zapisane w formie typowej dla tekstów dramaturgicznych. Miało być zapewne nowatorsko, jednak nie do końca to się udało, bo z owych dialogów często pobrzmiewa echo sztuczności. Pozostała część historii, ta epicka, zawiera najczęściej dość szczegółowe opisy czynności, które wykonują dani bohaterowie, co również nie uatrakcyjnia tekstu, a czasami nawet nuży. Jak widać, zastosowana przez autorkę forma, choć świeża i oryginalna, pochodząca z pogranicza epiki i dramatu, nie jest przyjazna dla czytelników, nie jest do końca przemyślna, bo utrudnia czytelnikom lekturę.

Niemniej jednak nie uznałabym książki pani Sokalskiej za literacką „zmorę”. Autorka jest młoda, wciąż się rozwija, tak jak jej warsztat literacki, pomysły ma ciekawe, więc jeśli tylko zechce, może osiągnąć prawdziwy sukces. Poza tym warto zwrócić uwagę na fakt, że okładka „Mojej ukochanej zmory” jest wykonana samodzielnie przez autorkę, widać więc jej zaangażowanie w swoją pracę. Dlatego nie żałuję spotkania z panią Sokalską, mimo tego, że jej książki nie uważam za idealną. Prawdopodobnie gdyby rozwinęła niektóre wątki i pogłębiła charakterystyki bohaterów, całość wypadłaby lepiej. A tak mamy obiecująco się zapowiadającą historię, która jednak została w pewien sposób zaprzepaszczona… Jak widać, minimalizm – tu objawiający się niewielką liczbą stron – nie zawsze jest korzystny.

„Moja ukochana zmora” Anna Sokalska, wyd. Oficyna Wydawnicza ATUT

liczba stron: 100
Moja ocena: 5,5/10