Pieniądze szczęścia nie dają…

RECENZJA PRZEDPREMIEROWA 

Pieniądze szczęścia nie dają. Przynajmniej tak głosi stara maksyma… Na pewno jednak pomagają w jego osiągnięciu. Bo gdy ma się pieniądze, można mieć wszystko – markowe ubrania, perfumy, drogą biżuterię, egzotyczne wycieczki, super samochody i wiele innych.  Perspektywa posiadania kusi. I wielu naiwnych daje się na nią złapać. Chcą mieć coraz więcej i więcej. Początkowe minimalne wymagania rozszerzają coraz bardziej. Zatracają się i gubią podczas gromadzenia kolejnych dóbr. Ale robią to w dobrej wierze, chcą przecież tylko ułatwić sobie życie, sprawić by było bardziej komfortowe i ciekawe. A do tego każdy ma prawo. Niestety, konsumpcjonizm najczęściej chodzi  w parze z obojętnością i egoizmem. A za to przyjdzie ostatecznie zapłacić...

O tym właśnie przekonała się bohaterka powieści Iwony J. Walczak pt. „Dom złudzeń. Iga”, która z pozoru wiedzie idealne życie, bez większych trosk i zmartwień. Jej mąż prowadzi wielkie gospodarstwo, synkiem zajmuje się zaufana kobieta, a ona… ona jest rozpieszczana. Ma wszystko, o czym zamarzy. Wystarczy tylko, że się uśmiechnie i dostaje to, co tak uwielbia, czyli rulonik banknotów – tak na cukiereczki… Zatracona w zakupach, nie zwraca uwagi na męża oraz zbliżające się kłopoty. Nie dostrzega niebezpieczeństwa. A przecież, nic, co dobre nie trwa wiecznie. Dobrze prosperującej firmie nagle grozi bankructwo. Iga w jednej chwili może stracić nie tylko to, na co pracowali z mężem latami, ale i swój rodzinny dom, z którym przecież wiąże się tyle wspomnień. Jakby tego było mało, mąż wkrótce odchodzi do innej…

Bohaterka Iwony J. Walczak to znudzona życiem, rozpieszczona egoistka, która często zapomina o tym, co najważniejsze. O rodzinie, przyjaciołach, dzieciach… Bierze z życia, to, co zapragnie. Wierzy, że właśnie to się jej należy. Być może, na to, jaką jest kobietą miało wpływ jej dzieciństwo – przedwczesna śmierć matki, potem ojca oraz twarde wychowanie dziadka, który zawsze stanowił dla niej największy autorytet, choć do końca pozostał zagadkowym i tajemniczym mężczyzną. Widmo straty rodzinnego majątku było pierwszym etapem zmian, jakie Iga musiała wprowadzić w swoje mało uporządkowane życie - życie, w którym jeszcze niejednokrotnie będzie upadać i przegrywać. Mimo swoich wad, nerwów i licznych przeszkód, Iga będzie walczyć o swoje uparcie i zawzięcie. Czy to jednak wystarczy? Czy uda jej się odzyskać rodzinny majątek i zaleźć szczęście u boku prawdziwego mężczyzny? Co jeszcze ją czeka? I jaką tajemnicę skrywał dziadek Florek? 

O losach Igi dowiadujemy się nie tylko śledząc „bieżącą” akcję, ale także z jej wspomnień, które przenoszą nas w jej młodość oraz dzieciństwo. To z nich dowiadujemy się o rodzinie Igi, o ukochanym dziadku, pierwszej miłości oraz… pierwszym mężu i pierwszym dziecku. Dzięki tym retrospekcjom, jesteśmy w stanie prześledzić niemal wszystkie najważniejsze wydarzenia w życiu głównej bohaterki, co być może ułatwi jej zrozumienie i bliższe poznanie. Iga może wydawać się kobietą oziębłą i obojętną. Nie powiem, jej niektóre życiowe wybory czy decyzje są - dla przeciętnego człowieka, przypatrującego się z boku - dziwne, mało rozsądne, nieprzemyślane i często krzywdzące ją oraz jej najbliższych.

Styl autorki jest prosty, komunikatywny. Niekiedy tylko, gdy opisywała rodzinną wieś Igi wyczuwało się nutkę poetyckości – wszak dla bohaterki wieś od dziecka jawiła się jako pewien rodzaj azylu, zapewniającego bezpieczeństwo, jako miejsce szczęśliwości. Na próżno jednak dopatrywać się w tym stylu jakichś emocji. Jest on w nie bardzo oszczędny, jakby neutralny, przez co trudno zżyć się z którymkolwiek z bohaterów. Poza tym, denerwowały mnie nienaturalne dialogi, zwłaszcza jeśli chodzi o rozmowy Igi ze swoim synkiem Stasiem. Ja rozumiem, że przedszkolaki są wygadane, że lubią filozofować, ale w tej książce nierzadko Staś był mądrzejszy od swoje matki(!), nie raz powiedział coś tak bardzo trafnego i mądrego, że dziw brał, iż tak mały chłopiec może być tak błyskotliwym i bacznym obserwatorem rzeczywistości.  

Niemniej jednak, książka Iwony J. Walczak zasługuje na uwagę. Niech was nie zmyli przyjemna dla oka, estetycznie wykonana okładka, która – zdawać by się mogło – zapowiada lekką powieść obyczajową. Może i okładka jest delikatna, ale treść już nie. „Dom złudzeń” to powieść o trudach życia, o przeszkodach często pojawiających się w najmniej odpowiednich momentach i piętrzących się. To powieść o sile, uporze i walce. To także powieść o poszukiwaniu siebie, własnego miejsca i szczęścia. Polecam! 

„ Dom złudzeń. Iga” Iwona J. Walczak, wyd. Replika

liczba stron: 408

Moja ocena: 6,5/10

Premiera: 16 lipca 2014 r.

Dziękuję Wydawnictwu Replika za udostępnienie mi egzemplarza recenzenckiego powieści :) Fakt ten nie miał jednak wpływu na moją ocenę. 

 

**************************************************************************

Kochani, wyjeżdżam na tydzień na wakacje. Muszę nieco odpocząć, zregenerować siły, troszkę zająć się nicnierobieniem – kilka książek wezmę jednak z sobą :) Bo nic tak nie rozluźnia, jak chwila z dobrą lekturą. Mam nadzieję, że pogoda dopisze! Trzymajcie za nią kciuki!

Kończąc, życzę Wam także chwili wytchnienia, przepięknej pogody, dobrych lektur i dużo radości. Po prostu życzę Wam wakacji  - tych fizycznych, ale i tych duchowych :)

PS. Na Wasze blogi zerknę dopiero po przyjeździe.