Sobowtórom mówimy NIE!

Źródło: klik

Podwójne życie pięknej kobiety w świecie, gdzie rządzi nienawiść i zdrada, a spirala przemocy nie ma końca...

"Na całym świecie znają mnie pod wieloma nazwiskami. Dawno temu, kiedy byłam tylko jedną osobą, nazywałam się Stephanie Patrick. Ale teraz już nikt jej nie pamięta. Czasami nawet ja sama". Jako zabójczyni na usługach tajnej agencji antyterrorystycznej Stephanie rozpracowuje tajemniczy projekt "Gemini". Za tym kryptonimem może kryć się wszystko: siatka terrorystyczna, międzynarodowa organizacja przestępcza, wielka mistyfikacja. W drugim wcieleniu Stephanie prowadzi zupełnie inne, chronione siecią misternych kłamstw, życie zwykłej kobiety, która ma dom i ukochanego mężczyznę. Te dwie rzeczywistości różnią się od siebie tak, jak ona sama różni się od postaci, których role odgrywa. Ale im bardziej zbliża się do rozwiązania zagadki "Gemini", tym bliższe jest zabójcze zderzenie jej dwóch światów...

Dziś zaczęłam nietypowo, bo od okładkowego opisu książki Marka Burnella „Sobowtóry”…

Przyznajcie, że w jakimś stopniu jest intrygujący! Zarys głównej bohaterki jawi się tajemniczo i ciekawie. Oto, opowieść o kobiecie na pewno pięknej i przebiegłej, która wiedzie podwójne życie budowane na kłamstwach i intrygach. Jest w końcu zawodową zabójczynią(!), która aktualnie rozpracowuje jakiś ważny projekt. Co kryje się za dziwną nazwą „Gemini”? Czy naszej bohaterce uda się dojść do prawdy? Jak ona działa? Ma wypracowaną własną metodę, czy dostaje wytyczne „z góry”? Kim jest naprawdę? Jak udaje jej się ukrywać własne życie i to, czym zajmuje się na co dzień? Jak to się stało, że została członkiem organizacji antyterrorystycznej? Gdzie działała? Co robiła? Jaka jest jej przeszłość? Te pytania nasunęły mi się od razu po przeczytaniu powyższego opisu. I pewnie wielu z Was przyszły do głowy podobne. To przecież całkiem normalne, że gdy dostajemy fragment ciekawie zapowiadającej się historii, zastanawiamy się często jak potoczy się ona dalej, czym zaskoczy. Wynikająca z tych przypuszczeń niewiedza i chęć poznania skłania nas do lektury. Tak było też w tym przypadku…

Jednak moje oczekiwania nie pokryły się z tym, co przeczytałam. A raczej zmęczyłam, bo lektura tej powieści do przyjemnych nie należała. Styl, jakim operuje Burnell, jest przerażająco szczegółowy, przez co przytłaczający. Nie wystarczy mu powiedzieć, że dany bohater czytał książkę, ale że czytał książkę w miękkiej okładce (jakby to coś zmieniało!). Ja wiem, że ten drobny przykład może wydawać się śmieszy i że mogę tu wyjść na czepialską, ale wierzcie mi, czytając całą powieść takie niepotrzebne zdania i szczegóły spotyka się często, a to przecież męczy i nuży, ale też odsuwa uwagę od istotnych kwestii. Autor ma również skłonność do niezwykle drobiazgowego tłumaczenia czytelnikowi, gdzie znajduje się dany bohater. Używa przy tym masy nieznanych mi nazw własnych, których czasem nie umiem nawet odpowiednio przeczytać (no bo niby skąd mam znać chińskie albo marrakeszańskie nazwy?). 

Akcja właściwa, a więc ta dotycząca rozpracowywania przez Stephanie tajemniczego projektu, przeplata się z jej osobistymi przemyśleniami i wspomnieniami. I tu też muszę przyznać, że owa akcja też nieco się dłuży i nuży. Może przez częste odniesienia do historii (ale ja lubię historię, więc może jest inna przyczyna?). Zdecydowanie lepiej zaś wypadają te intymne zwierzenia bohaterki, które przypominają wyrwane, czasami niechronologicznie przytaczane, kartki z pamiętnika. To dzięki nim poznajemy prawdziwą Stephanie. Poznajemy jej uczucia, obawy, lęki. Dowiadujemy się nieco o jej przeszłości. W ogóle, postać głównej bohaterki jest całkiem zręcznie nakreślona –ma ona swoje zdanie, swoją przeszłość, ale i w nikłych zarysach przyszłość, o której marzy. I choć teraz jest mocno zagubiona, szuka własnej tożsamości. Z jednej strony jest niezwykle zdeterminowana i pewna siebie, z drugiej – słaba i delikatna. Kreacja ta jest mocno zindywidualizowana, pełna sprzeczności,  przez co choć jej niektóre elementy zapadają w pamięć i skłaniają do przemyśleń. Inni bohaterowie jakoś mi się zlewali, często myliłam ich, przez co gubiłam się w akcji i musiałam wracać do tekstu. 

Jak to już kiedyś napisałam przy innej książce – miało być „ach” i „och”, a jest „uff” – że się skończyło! Zamiast frapującej opowieści o kobiecie prowadzącej podwójne życie, dostałam nudnawą, miałką historię bez prawdziwie żywej, dramatycznej akcji. Broni się tu jedynie pomysł fabularny i kreacja Stephanie, reszta niestety kuleje. Mam więc nadzieję, że nie powstaną sobowtóry tej książki, a nawet jeśli –to że na nie trafię i nie będę musiała się znów męczyć. 

„Sobowtóry” Mark Burnell, wyd. Amber

liczba stron: 351

nieidentyczna