Nie czytam, a oglądam! #2

Witajcie!

Mój pierwszy post z recenzjami filmów przyjęliście niezwykle serdecznie. Część z Was szczerze zainteresowała się recenzowanymi, a raczej krótko omawianymi, filmami (niektórzy nawet od razu zasiedli do ich oglądania!). Dlategodziś także chciałabym Was zaprosić na dwie krótkie filmowe notki. Mam nadzieję, że któraś Was zainteresuje i skłoni do obejrzenia danego filmu. 

„Ósmoklasiści nie płaczą” reż. Dennis Bots

czas trwania: 1 godz. 36 min.

Moja ocena: 9/10

Akkie to z pozoru zwykła dwunastolatka. Roześmiana, towarzyska, otwarta, pozytywnie nastawiona do życia. W wolnych chwilach lubi grać w piłkę nożną, co jest przyczyną jej częstych sporów z Joep’em, klasowym mistrzem, nieco zarozumiałym chłopakiem. Jednak jej beztroskie życie kończy się w jednej chwili. Okazuje się bowiem, że Akkie jest chora. Poważnie chora. Ma białaczkę… Początkowo dziewczyna nie chce się niczym ograniczać, pragnie normalności. Dla niej nowotwór nie jest jeszcze wyrokiem. Ale on daje o sobie znać coraz częściej powoli odbierając jej siły. Mimo wszystko Akkie się nie załamuje, jej optymizm i wola walki są wielkie. Ale czy wystarczą, by pokonać raka? Przecież to dopiero wchodząca w okres dojrzewania dziewczyna! Tylu wspaniałych rzeczy nie doświadczyła…

„Ósmoklasiści nie płaczą” to przepiękny film. Oddziałuje na emocje – wzrusza i śmieszy na przemian. Skłania do żywych i bardzo aktualnych refleksji, bo dotyka tak wielu istotnych kwestii, m.in. choroby i przemijania, radości czerpanej z życia, religii, wartości przyjaźni i tolerancji, ale nade wszystko roli miłości w życiu. Bo to film właśnie o miłości, tej pierwszej – nieśmiałej i  subtelnej. Zresztą, cały film również można określić mianem „subtelnego”, bo choć opowiada o ciężkiej chorobie małej jeszcze dziewczynki to nie jest ani brutalny, ani drastyczny. I może w tym tkwi moc jego przekazu? O wielu rzeczach się tu nie mówi, ale przecież my wiemy o, co chodzi. Domyślamy się tego…

Gorąco polecam wszystkim ten film! Jest naprawdę wyjątkowy, oglądając go, miałam wrażenie, że sama mam 12 lat, i że jestem jedną z klasowych koleżanek Akkie – tak bardzo mnie zafascynował i wciągnął, ale to też sprawiło, że mną wstrząsnął do głębi i na długo nie pozwalał o sobie zapomnieć.  

(Zresztą, ja wcale o nim nie zapomniałam, ale go przetrawiłam i przeżyłam na swój sposób.) 

„Obecność” reż. James Wan

czas trwania: 1 godz. 52 min 

Moja ocena: 10/10!

Choć zdecydowanie bardziej wolę czytać straszne historie, to teraz coraz częściej zdarza mi się jakąś obejrzeć. „Obecność” zaczyna się nieco sztampowo, bo od przeprowadzki rodziny Perronów do nieco zaniedbanego, ale przestronnego domu na wsi. Chcą tam w spokoju i szczęściu wychowywać swoje pięć córek. Niestety, szybko przyjdzie się im przekonać, że to zadanie jest niemal niemożliwe. Począwszy od pierwszej nocy w domu zaczynają dziać się dziwne rzeczy – słuchać szmery, czuć przemieszczający się zapach stęchlizny, wszystkie zegary zatrzymują się na tej samej godzinie, a na ciele pani Perron co chwilę pojawiają się nowe siniaki. Początkowe irracjonalne poczucie czyjeś obecności, staje się coraz bardziej realne i… niebezpieczne.  Gdy owo tajemnicze zło atakuje jedną z córek, zdesperowani i przerażeni rodzice zwracają się o pomoc do Eda i Lorraine Warrenów, sławnych badaczy zjawisk paranormalnych. Gdy przybywają oni do domu, są w szoku… Nigdy przedtem nie spotkali się bowiem z czymś tak starszym! Jaką tajemnice skrywa ten dom? I czy da się uchronić rodzinę przed tragedią? Sprawdźcie sami!

„Obecność” to horror, który swe napięcie buduje od pierwszej sceny. Atmosfera strachu i tajemnicy nie opuszcza widza aż do samego końca. Przeraża i wciąga. Nie daje chwili wytchnienia. Widz i jego nadszarpnięta -straszna fabułą wzmacnianą dodatkowo dopasowaną muzyką i dobrą aktorską grą- psychika pracują na najwyższych obrotach, wciągnięci w sam środek masakry. Jeśli jeszcze nie jesteście przekonani do „Obecności”, to dodam jeszcze , że  - i tu uwaga! – film ten jest oparty na faktach.  Obie rodziny istniały i naprawdę – jak przeczytać można we wspomnieniach jednej z córki Perronów – w ich domu działy się te straszne rzeczy. Albo jeszcze gorsze…

To by było na tyle! Pozdrawiam

nieidentyczna