Raz, dwa, trzy, zabijasz Ty!

Czy to możliwe, by boss rosyjskiej mafii, mający pod sobą tuziny przerośniętych i muskularnych typów, którzy z uśmiechem na ustach gotowi są poderżnąć ci w każdej chwili gardło, bał się jednego człowieka? Okazuje się, że tak  - jeśli tym człowiekiem jest John Wick! A wierzcie mi, że to gangster pierwszej klasy, który - niczym MacGyver – już zwykłym ołówkiem sieje zamęt i spustoszenie. Płatny morderca, o krwawej ksywie Baba Jaga, wraca do gry po tym, jak syn wspomnianego wyżej mafiosa kradnie mu samochód i zabija suczkę, będącą ostatnim prezentem od zmarłej niedawno żony.  Od tej pory, początkowo nieco zwolniona akcja nabiera tempa, a gdy już się rozpędzi, ciągnie tak do samego końca. 

 

W tym czasie oglądamy kolejne potyczki, walki i strzelaniny, gdzie ciosy padają tak szybko, że nie sposób się przed nimi obronić, a trup ściele się tak gęsto, że nie sposób go zliczyć… Jednym słowem, mamy tu prawdziwe kino akcji, w którym, rzecz jasna, akcji nie brakuje, ale pomysłu na fabułę lub jej rozwinięcie już tak.  

John Wick to bohater bez polotu. Niby wiemy o nim sporo, a jednak te fakty są tak mało istotne w całym filmie, że aż bezzasadne wydaje się ich przywoływanie. Ważne jest tu tylko to, by nie dać się zaskoczyć i by magazynek był pełny. Keanu Reeves w roli Wicka nie przekonał mnie. Poharatany, zarośnięty, kroczący dumnie w garniturze nie wyglądał na gangstera, a raczej na wracającego z pracy tatuśka, który idzie przetrzepać tyłek synalkowi, bo ten pod jego nieobecność urządził imprezę i zdemolował mieszkanie… 

Film traci niewątpliwie też na tym, że Wicka ukazano tylko jako żądnego zemsty gangstera, ba, człowieka, który po stracie swej żony, zdaje widzieć sens jedynie w bezrefleksyjnym i bezpardonowym mordowaniu. Przez to cała historia wydaje się niezwykle płytka i zbanalizowana, a przecież miała swój potencjał, który mimo wszystko nie został całkiem zaprzepaszczony. Historię ratowała między innymi postać rosyjskiego mafiosa, grana tu przez Michaela Nyqvista czy wątek związany z ekskluzywnym hotelem dla płatnych morderców i innych gangsterów. Zwłaszcza sposób jego organizacji oraz panujące w nim zasady stanowiły ciekawą i niezwykle odmienną część filmu, przez co – przyznaję -  z większym zainteresowaniem śledziłam akcje rozgrywającą się w tymże miejscu.

Niemniej jednak, nie mogę powiedzieć, że „John Wick” to filmowa katastrofa. Obraz, mimo swoich wyraźnych wad, przykuwa uwagę efekciarskim scenami, a czas przy tym upływa  szybko. Tym więc, którzy liczą na typowe kino akcji, film spodoba się na pewno, tym zaś, którzy od filmu wymagają refleksji i ciekawie skonstruowanej fabuły już niekoniecznie. Ja ze swoją oceną plasuję się gdzieś mniej więcej po środku, bo ani nie oczekiwałam tu chwytającego za serce dramatu, ale też nie chciałam głupkowatego rżnięcia głów.

„John Wick” reż. David Leitch, Chad Stahelski               
Premiera w Polce miała miejsce 5 grudnia 2014 r.