Przybyłam, zobaczyłam, zwyciężyłam? –czyli Warszawskie Targi Książki

Muszę tam być. To jedno zdanie kołatało mi się od chwili, gdy przejrzałam program tegorocznych Targów Książek w Warszawie. Po prostu muszę. Nie wiem jak, nie wiem  czym, ale wiem kiedy. W sobotę. Żaden inny dzień nie wchodził w rachubę. I nie chodziło o to, że w pozostałe nic się nie działo, że nie było promocji czy wywiadów. Bo oto w ogóle nie chodziło mi, kiedy postanowiłam jechać. Był jeden cel. Jedna misja. A mianowicie:

Eric – Emmanuel Schmitt

Jeśli ktoś odwiedzał już jakiś czas mojego bloga, to wie, że mam bzika na punkcie twórczośći tego autora, więc gdy przeczytałam, że gościem honorowym targów jest Francja, a jednym z ważniejszych jej przedstawicieli będzie mój ukochany pisarz, wcale się nie zastanawiałam nad podróżą. Wyjechałam w sobotę koło 10 rano. Humor mi dopisywał, pogoda także. Jadąc, słuchałam radia i wywiadów oraz audycji z targów. Ktoś powiedział, że wybierając się na nie, trzeba zabrać ze sobą wygodne buty i ogromne pokłady cierpliwości. Miałam się dopiero przekonać, co to tak naprawdę znaczy...

Gdy dotarłam na miejsce, tłum ludzi wylewający się zewsząd ogarnął mnie. Tłum ludzi z książkami pod pachą, w torbach, w ręku. Jakkolwiek poczułam się trochę zagubiona, to widok tych wszystkich osób mnie ucieszył. Zarejestrowałam się i zaczęłam… przeciskanie się i poszukiwanie Schmitta. Kto był, zapewne potwierdzi, że wcale nie było łatwo poruszać się miedzy stosikami. W końcu jednak dopchałam się do stoiska Znaku i jak się okazało… na darmo. Bowiem koniec kolejki, która ustawiła się po autograf od Schmitta był ponad 30 metrów dalej! Cóż, ustawiłam się grzecznie na samym końcu i czekałam (choć ta czynność nigdy nie wychodziła mi dobrze). Posuwaliśmy się w ślimaczym tempie, ale i tak byłam szczęśliwa. Gdy jednak dzieliło nas mniej niż 5 metrów od pisarza, organizatorzy poinformowali, że… TO KONIEC. Możecie sobie tylko wyobrazić moje rozczarowanie… Ale widocznie nie tylko ja się rozczarowałam, bo panie stojące przede mną z żalu? złości? czy czegokolwiek innego, zainterweniowały. Koniec końców, obiecano nam, ze gdy tylko Schmitt skończy udzielać wywiadu, wróci do nas. Odetchnęłam z ulgą… Przynajmniej czekanie nie było tak męczące, bo było z kim interesującym porozmawiać. Jakoś zleciało w końcu, przedreptałam i znalazłam się przy Schmitcie. A o to efekt:

Autograf dostałam na mojej ulubionej książce Schmitta, tj. "Kiedy byłem dziełem sztuki",
której recenzję możecie przeczytać TU.

A więc wypełniłam misję i teraz gdy mam jego podpis, a nawet zdjęcie, mogę śmiało powiedzieć, że było warto. Było warto czekać blisko dwie godziny w tej kolejce!

Potem mogłam wreszcie połazić tak na prawdę po targach. Obejrzałam prawie wszystkie stosika. Zebrałam zakładki, ulotki etc.,  kupiłam sobie nawet materiałową torbę z książkowym nadrukiem, ale książek sobie za wiele nie przywiozłam. „Schmitta” wzięłam z domu, a na targach zakupiłam tylko dwie pozycje. I tak właśnie prezentują się  moje targowe zdobycze:

Prawda, że świetny ten nadruk? :)

Chyba za późno się wzięłam za to zbieranie, bo już mało  co zostało...

Przyznam jednak, że spodziewałam się większych promocji, bo obniżka 25% to dla mnie po prostu za mało. Zazwyczaj kupuję książki z 35% lub większym rabatem. A na targach były przeważnie poucinane „końcówki”. Ja jednak nie przejmowałam się tym za wiele - wiadomo dlaczego!

Byłam na targach. Zobaczyłam je od kuchni. I zdobyłam podpis autora, którego książki mnie zachwycają, który sprawia, że widzę bardziej i czuję więcej, a więc i zwyciężyłam :)

Na koniec przytoczę jeszcze jedną wypowiedź pewnego pana, który przeciskając się miedzy półkami i ludźmi, powiedział pełen zdziwienia, pukając się w głowę, że to nie do pomyślana mówić, że Polacy nie czytają. Należy się jednak obawiać, że czytają ciągle ci sami… Świetnie to ujął!

A Wy byliście na targach? Jakie macie wrażenia czy spostrzeżenia? Czekam na Wasze komentarze :)

Pozdrawiam

nieidentyczna