Hejter, czyli kto?

O hejterach słyszał chyba każdy. Są zmorą Internetu, jego efektem ubocznym, zbędnym balastem… Przepełnieni nienawiścią i agresją, poukrywani pod idiotycznymi nickami lub - co częściej - całkiem anonimowo ośmieszają, wytykają i krytykują wszystko i wszystkich dookoła – bo szczerze tego nienawidzą. Nie potrafią znieść sukcesu innych. On ich dobija. Jak to? On – taki lamus – wygrał?! Udało mu się? Przecież ja jestem lepszy! O nie, na pewno sam do tego nie doszedł. Albo nieźle posmarował, albo dziany tatuś mu załatwił. Tak, tłumaczą sobie własne niepowadzenia i porażki. Bo ja nie wierzę, że większość z nich ma super życie i tak dla relaksu obsmarowuje ludzi w Sieci (choć pewnie i tacy się znajdą – świat jest pełen dziwaków…). Ta chora potrzeba dołożenia komuś, sprawienia mu bólu, musi skądś wypływać, musi mieć swoją przyczynę. Prawdopodobnie duża część z nich w ten sposób rekompensuje sobie swoje nieudane życie, wyładowuje gromadzoną złość, dowartościowuje się. Pisząc te swoje bezpodstawne i nierzadko bezwzględne komentarze, hejter ma jeden cel – równo dokopać wszystkim...

Na pewno widzieliście takie hejterskie komentarze, może część z Was i ich doświadczyła…. Przesycone nienawiścią, pełne pogardy, nierzadko wulgarne, pisane tym wielce oburzonym tonem. Istna masakra! I ja taki komentarz znalazłam na swoim blogu. Raz. Na szczęście. Owszem, liczyłam się z tym, jak zakładałam bloga, że komuś może się nie spodobać, jak piszę i o czym piszę. Spoko. Nie każdy musi to lubić. Ale trochę zabolało mnie to, że ktoś krytykuje moje prywatne życie. Tak po prostu, dodając komentarz, a nie znając mnie. Na podstawie krótkiej wzmianki,  hejter stworzył sobie swoją wyimaginowaną wizję mojego życia i ją skomentował. Na swój sposób, rzecz jasna. Nie dałam się jednak sprowokować i zwyczajnie usunęłam komentarza. (Chamstwa nie toleruję.) I to jest chyba na nich jedyna rada – po prostu olać, zignorować, a przede wszystkim nie przejmować się uwagami takiego nienawistnika. 

Pamiętajmy, że hejtować potrafi każdy, a krytykować niewielu. Bo konstruktywna krytyka to też rodzaj sztuki, która trzeba dobrze opanować… 

Tak w ogóle, post ten miał być zatytułowany „Hejter, czyli Polak?”. Bo -według mnie - hejtowanie to taka nasza narodowa choroba, która siedzi w każdym, ale ujawnia się – na szczęście – u niektórych. Tak naprawdę, hejterzy są, byli i będą. By hejtować, wcale nie potrzebny był Interenet. On jedynie ułatwił sprawę opcją „dodaj komentarz jako anonimowy” oraz możliwością zakładania przeróżnych fanpejdży przeciw czemuś lub komuś – np. oburzeni występem Conchity Wurst Polacy już kilka godzin po wstępie, naśmiewali się z niej na specjalnie do tego utworzonych fanpejdżach. 

Chore, ale nie ma się czemu dziwić, skoro nierzadko już on małego patrzymy na niezadowolonych i krytykujących dorosłych. Stykamy się z nimi, słuchamy ich rozmów i najpierw mimowolnie i  nieświadomie naśladujemy. A potem ciągnie się to latami... Krytykujemy, wytykamy i narzekamy. Na wszystko. Na stan dróg, na służbę zdrowia, na piłkarzy, polityków, celebrytów, na tę ruda pindę z góry, starego gruchota, którym jeździmy, na niewdzięczne dzieci, kolejki, kryzys, inflację, księży, ceny, paskudny odcień żółci w salonie, zakalca u ciotki Ireny, obleśnego pijanego wujka, kupiony bubel na targu, odpryśnięty lakier na paznokciach, powtórki w telewizji. To taka nasza nieszczęsna mentalność. "Zhejtowanym" więc możesz być wszędzie i przez wszystkich – przez członka rodziny, znajomych, współpracowników, a często i przez obcych, przechodniów na ulicy. I nie zmieni się to, dopóki my sami się nie zmienimy. Przykre, ale prawdziwe…  

Na koniec jeszcze sprawca tego całego posta, czyli... piosenka:

A co Wy myślicie o hejterach? Doświadczyliście ich nienawiści „na sobie”? Co wtedy zrobiliście?  Czekam na Wasze opinie i komentarze.

nieidentyczna