Pokonać zło

RECENZJA PRZEDPREMIEROWA 

Ewa Seno nie próżnuje. Nie minęło jeszcze pół roku od premiery jej debiutanckiej powieści, otwierającej serię „Antilia” (recenzowałam ją TUTAJ), a już do rąk czytelników trafił kolejny tom przygód Niny - z pozoru zwyczajnej nastolatki, której cały ustabilizowany świat runął w jednej chwili, za sprawą magicznego tatuażu… 

Owa wytatuowana lilia sprawiła bowiem, że prawdziwe przeznaczenie Niny dało jej o sobie znać, ściągając na nią niewyobrażalne niebezpieczeństwo. Nie do końca świadoma tego, kim jest i ile od niej zależy, wplątała się w chory związek, który mogła przepłacić życiem. Na szczęście, ma oddanych i gotowych na poświecenie strażników, którzy wprowadzają ją w magiczny świat Mandory  i zagrażającej jej armii śmierci dowodzonej przez potężnego i okrutnego Alexusa. Ich celem jest pokonanie go, by tak jednak stało Nina, a raczej Antilia (bo tak brzmi jej prawdziwe imię), musi opanować drzemiąca w niej moc i znaleźć silnych sojuszników. 

W drugiej części przygód Antilii, zatytułowanej całkiem słusznie „Cena odwagi” na główna bohaterkę czeka masa przeszkód i trudności, z którą przyjdzie jej się zmierzyć. Akcja pędzi tu z zawrotną prędkością, bohaterowie są w ciągłym ruchu - wciąż gdzieś zmierzają, z kimś się pojedynkują, o coś kłócą. Ciągle też dochodzą nowe postacie, nowe wymyślne stwory i nowe tajemnicze planety. Ta wielość sprawia, że cała historia jest opisywana nieco płytko i zdecydowanie „za szybko”. Czytelnik w niektórych momentach chciałby się zatrzymać, czemuś „przyjrzeć’, nad czymś zastanowić, niestety nie jest mu to dane, bo dynamiczna akcja pędzi dalej, a nieuwaga może sprawić, że przeoczy się jakiś ważny szczegół - kluczowy do rozwoju dalszych wydarzeń. Ponadto zasadnicza część bohaterów, która pojawiła się dopiero w tym tomie, jest słabo nakreślona, za mało zindywidualizowana. Szczególnie przeszkadzało mi to przy strażnikach Antilli, którzy jako jej najbliżsi towarzysze, odgrywali również znaczącą rolę, a którzy przez brak obszerniejszych charakterystyk zlewali mi się w szarą, bezkształtną i bezosobową masę. 

Opisy krain i ludów je zamieszkujących, czarodziejskich przedmiotów czy niezwykłych mocy poszczególnych bohaterów (przynajmniej to ich odróżniało - szkoda, że tak rzadko akcentowano ich użycie) były jednak ciekawie skonstruowane. I choć występowały tu znane już w literaturze magiczne stwory, jak choćby elfy, lub istoty łudząco przypominające inne – na przykład vipery, które niektórymi zachowaniami przywodziły na myśl wampiry - to historie mówiące o powstaniu ich rodów czy typowych mocach i umiejętnościach, były niebanalne, a przez to interesujące. 

Podobnie jak w pierwszej części, historię poznajemy z  perspektywy Niny. Znamy więc jej myśli, odczucia, obawy, co powinno – przynajmniej z założenia - pomóc czytelnikom w jej zrozumieniu i lepszym poznaniu. Tymczasem, początkowo było mi niezwykle trudno pojąć jej niektóre postępowania i zrozumieć ich motywację. Bywała na przemian pewna siebie i zagubiona, uparta i tchórzliwa, ostra i delikatna. Zachowywała się jak rozkapryszona pannica, wyuzdana kokietka (która krążyła między dwoma mężczyznami, nie umiejąc zdecydować, kogo kocha), naiwna dziewuszka lub też jak doświadczona i mądra władczyni wielkiego królestwa. Mierziło mnie to zwłaszcza, gdy do głosu dochodziła „dziewuszka”. Wtedy bowiem Antilia stawała się małą, nieporadną, bezbronną, speszoną i bardzo niezdecydowaną osóbką, którą trudno było lubić. Jednak złożoność jej osobowości oraz wielość problemów, w obliczu których stawiał ją los, sprawiły, że pokazywała ona także swoje dobre cechy, wykazywała się odwagą i poświęceniem, także jej kreację uważam za całkiem zgrabną i dobrze poprowadzoną. Co do moich pewnych zastrzeżeń, może taki był cel autorki (?). W „Podziękowaniu” wszak docenia ona wszelkie rady i sugestie, dzięki którym „wszyscy przestali kochać Ninę”. 

Ja doceniam zaś trud włożony w napisanie tej opowieści, choć uważam, że niepotrzebnie było się tak spieszyć i od razu wydawać kolejny tom. Może warto było trochę poczekać i rozbudować niektóre wątki? Niemniej jednak,  „Cenę odwagi” uważam za całkiem dobrą kontynuację losów Antilii, a idąc za zakończeniem, w których wychodzi na jaw dramatyczna prawda, można spodziewać się kolejnego tomu, do którego zajrzę także. Choćby z ciekawości. Jeśli zaś Wy, czytaliście tom pierwszy, to zerknijcie i na drugi. Mimo kilku niedociągnięć, gwarantuję Wam dobrą i niezobowiązującą rozrywkę.

„Cena odwagi” Ewa Seno, wyd. Feeria Young

liczba stron: 331

Moja ocena: 6,5/10 

Premiera książki przewidziana jest na 16 października 2014 roku.

Dalsze losy Antilii poznałam dzięki uprzejmości wydawnictwa Feeria, za co serdecznie dziękuję. Fakt ten nie miał jednak wpływu na moją ocenę! 

Pozdrawiam

nieidentyczna