Part 3: Hobbitowy zawrót głowy

Jak zapewne wiecie – bo wcale tego nie ukrywam, ba, piszę o tym wszem i wobec – za fantastyką nie przepadam. Trudno mi się odnaleźć w odrealnionych światach, dostosować do nieznanych i nierzeczywistych miejsc, przyzwyczaić do fantastycznych stworów. Ale jak każda reguła i ta ma swój wyjątek. Otóż, „Hobbit” Tolkiena, który do tej pory przeczytałam aż dwa razy(!), a mam zamiar przy najbliższej sposobności odświeżyć sobie tę lekturę, podoba mi się niezmiernie. Niezwykłe przygody małego, początkowo nieco zlęknionego i naiwnego hobbita trafiły do mojego serca. Z zapartym tchem śledziłam jego poczynania z trollami, olbrzymimi pająkami czy Gollumem (moją ulubioną postacią), obserwując jednocześnie metamorfozę Bilba. 

Jako więc zadeklarowana fanka „Hobbita” z niemałym zainteresowaniem postanowiłam wybrać się do kina na jego ekranizację. Szokiem było dla mnie to, że z blisko 400 -stronnicowej powieści, producenci postanowili nakręcić trzy długie, pełnometrażowe filmy (oczywiście, nie sprawdziłam recenzji wcześniej i byłam zaskoczona tym, że film nagle się urwał) i jak się okazuje po obejrzeniu dwóch pierwszych części – trwające blisko po trzy godziny każda! 

Będąc na obu, jestem w stanie jednoznacznie stwierdzić, że wykreowane przez twórców Śródziemie, a więc kraina, w której rozgrywa się cała akcja, zachwyca dbałością o szczegóły, urzekającą topografią miejsc ukazywanych często w planach totalnych lub ogólnych. Postacie i kostiumy, a także charakteryzacja również zachwycają. Bilbo jest sprytnym, cichym włamywaczem. Krasnoludy to wielkie, zwaliste i potężne stwory, z ogromnymi jak bochen chleba łapskami i długimi brodami, orkowie to obrzydliwie brzydkie i zawistne istoty, zaś elfy odznaczają się pięknymi strojami i gładkimi cerami.

Niemniej jednak nie da się nie zauważyć, że film na potrzeby komercji został „udoskonalony”. Zanim Bilbo wyruszy w podróż z krasnoludami mija blisko połowa pierwszej części, a w książce temu wątkowi zostało poświęcone nie więcej niż 20 stron. W drugiej części jednak takich „ulepszeń” jest więcej. Ciągłe potyczki i walki krasnoludów z innymi ludami jeszcze bym przeżyła. Parę momentów było nawet zabawnych – szczególnie, gdy orkowie walczyli z elfami nad rzeką. Ach, te umiejętności! 

Ale najbardziej nie podobał mi się wprowadzony wątek miłosny między jedną z elfek a krasnoludem (który wcale nie był odrażający, ba, nawet był przystojny). Moim zdaniem było to zupełnie zbyteczne, chociaż może nie tak jak mi się wydaje – wszak trzeba coś wymyślić, aby zapełnić widzowi trzy godziny czasu i zachęcić go do pójścia na kolejną część. Na szczęście, już ostatnią…  

A wy oglądaliście/czytaliście już „Hobbita”? Co o nim myślicie i o całej tej hobbitomanii?