Z opowiadaniami przez życie... - część druga

Druga odsłona (pierwsza dostępna: TUTAJJ) mojego autorskiego pomysłu „Z opowiadaniami przez życie…”. Tym razem mam do zaproponowania dwa, skrajnie różne opowiadania polskich autorek. Zobaczcie sami:

„ Zabawa w  klucz” Idy Fink z tomu: „Wiosna 1941”

Jak trzyletnie dziecko może pomóc w ochronie życia swojego ojca? Pytanie na pierwszy rzut oka wydaje się śmieszne, bo tak małe dziecko nie jest w stanie chronić swoich rodziców – to ono winno być chronione. Niestety, wojna nie respektuje takich praw. Odwraca role. Zmusza do robienia czegoś, o czym w normalnych warunkach, nawet by nie pomyślano. Tym bardziej jeśli chodzi o ŻYDOWSKIEGO, a więc bardziej narażonego, ojca…

Krótkie i nieskomplikowane w swojej budowie opowiadanie ma niezwykle silny wydźwięk emocjonalny.  Stanowi prostą, ale i wymowną oraz niezwykle wnikliwą analizę zachowań, jakie wymusza wojna. Nie do końca jasnych, zrozumiałych – zwłaszcza dla trzylatka… Polecam!

„Sandra K.” Manueli Gretkowskiej z tomu: „Namiętnik”

Historia współczesnej dziewczyny – zafascynowanej modą i trendami, pracującej w reklamie. Dziewczyny młodej, pięknej, zadbanej. Wyzwolonej i zadowolonej. Tak przynajmniej myślą wszyscy wokół niej. Ale Sandra ma się czym martwić – i nie jest to chora na Alzhaimera matka (ją się zajmie zakład opieki) - drobna nadwaga, pryszcze, łojotokowa cera, konieczność depilacji, kremy z owczego łożyska… i  cała masa innych problemów, spędzają jej dosłownie sen z powiek. Gretkowska podaje nam jednak i nie banalna historyjkę o rozkapryszonej i głupiutkiej laluni, ale ciekawą opowieść o niezwykle samotnej kobiecie, która zagubiła się we współczesnym świecie narzucającym pogoń za pieniądzem oraz przesadny i źle pojęty kult ciała; kobiecie zatraconej w materii, choć nie do końca pustej… bo przepełnionej niezwykłym darem - otrzymanym, co dziwne, pomiędzy kolejnymi zgubionymi (znów niepotrzebnie!) kilogramami – darem przepowiadania przyszłości. Czy dziewczyna dobrze wykorzysta ów niecodzienny podarunek? Czy jest w ogóle szansa na jej ratunek?

 

Opowiadanie jest spisane w formie luźnych, nieco chaotycznych pamiętnikowych zapisków głównej bohaterki. Pełnych jej rozmyślań, emocji, krótkich wzmianek o przeszłości i dłuższych o modzie i urodzie, które są niewątpliwie ważnym elementem jej życia. Prosty, niewyszukany, momentami nawet bardzo potoczny styl doskonale oddaje charakter bohaterki oraz jej obsesję na punkcie własnego wyglądu. Polecam. 

Opowiadanie można przeczytać: TUTAJ

Mam nadzieję, że któreś z opowiadań Was zaintrygowało. Oba serdecznie polecam. Warte są i uwagi, i chwili refleksji.