Czytelnicze pustkowie? Czy jest aż tak źle?

Wstrząsnęło mną. Wstrząsnęło tak bardzo, że aż się we mnie zagotowało. Bo oto, przeglądając dzisiejsze wiadomości w Sieci, natknęłam się na artykuł, który jednoznacznie określa Polskę mianem „czytelniczego pustkowia”, podając, rzeczywiście zatrważające, dane z analiz Biblioteki Narodowej. Według tych badań, około 19 milionów Polaków w ubiegłym roku nie przeczytało ani jednej książki, a ponoć 10 milionów nie ma w domu ani jednej, choćby najcieńszej, książeczki. To jeszcze nic, bo jak wynika z danych, około 6,2 milionów Polaków „znajduje się poza kulturą pisma”, co przekładając na bardziej zrozumiały język, oznacza tyle, że nie mają oni kontaktu nie tylko z książka, ale nawet z zwykłymi newsami z prasy czy Internetu.  Naprawdę, może być tak źle? Ja osobiście nie znam ludzi, którzy – nawet jeśli nie czytają książek (a takich znam) - to również stronią od prasy, tematycznych czasopism czy internetowych artykułów. Choć może takie sytuacje mają rzeczywiście miejsce?! Teraz przecież wszystko to, czego można się dowiedzieć, czytając, a więc wkładając pewien wysiłek, równie dobrze można obejrzeć i usłyszeć, bez żadnego trudu, jedynie gapiąc się w ekran. Wystarczy tylko włączyć odpowiedni program, kanał czy film i już wiemy, kim był Dostojewski, co napisał i, co najśmieszniejsze, jak pisał, a więc możemy uczestniczyć w kulturalnym życiu, możemy uważać się za znawców literatury i dyskutować o niej, co zresztą – mimo całkowitego nieczytania – robi podobno 15 % nieczytających w ogóle.

Najgorsze jest jednak to, że przez te 19 milionów, tracimy my – mole książkowe, czytająca mniejszość. Bo oto – jak podaje artykuł – „nakłady na nowości są tak małe, że nie opłaca się wprowadzać ambitnych tytułów do sprzedaży”, przez co „wielu księgarniom grozi bankructwo”. I to jest rzeczywistość, przecież nie raz na blogach spotykamy się z informacjami o zamykaniu starych księgarni czy antykwariatów, czy o tym, że ktoś wypatruje przetłumaczenia zagranicznej powieści znanego autora. Nie wprowadza się ambitnych tytułów, bo przy blisko 60 % tych, którzy nie czytają, realnie spadają prawdopodobne zyski z wydawania takich dzieł. W zamian za to jednak – paradoksalnie - coraz częściej obserwować można jak polski rynek powoli opanowuje literacki chłam pełen pseudopowieści. Pewnie znacznie tańszy w wydaniu - bo bez korekty. Nie wiem, dlaczego tak się dzieje. Czy skoro czytający są w mniejszości, to uważa się ich za „przestarzałych głupców” i faszeruje tak nędznymi książkami, myśląc, że skoro tak kochają czytanie, to kupią byle co – byle czytać? Kiedyś, by przeczytać coś wartościowego, trzeba było łamać prawo, szukać w tzw. „drugim obiegu”, dzisiaj choć możemy czytać wszystko – większość z nas po prostu tego nie chce. Czyżby zakazane smakowało lepiej? A może po prostu taka nasza specyfika. Polska, jak widać, nic się nie zmieniła. Dalej jest krajem absurdów.

No, wystarczy tych żalów na dziś.

Do następnego napisania

nieidentyczna
Artykuł, który czytałam, i który był inspiracją dla tego postu - w całości znajdziecie TU.